Γράμμα από την Αθήνα...

Μια καρτ-ποστάλ για τη σύγχρονη Αθήνα Aπό τον GREGOS THEOPSY doctv.gr Μάιος 2012, Η εκστρατεία του ανύπαρκτου υποψήφιου μιας μειον...

Μια καρτ-ποστάλ για τη σύγχρονη Αθήνα

Aπό τον GREGOS THEOPSY

doctv.gr

Μάιος 2012, Η εκστρατεία του ανύπαρκτου υποψήφιου μιας μειονότητας που δεν έχει δικαίωμα να ψηφίσει, έργο του G.T. Φωτό: G. Charisis

Μισέλ.
Σου γράφω καθισμένος σ’ ένα καφενείο. Είμαι κιόλας στη δεύτερη μπύρα. Η Μυρτώ, δέκα μέτρα πιο κάτω, στη μέση του δρόμου, φωνάζει «Ε! Γκρεγκ γύρισες; Πόσες μέρες ελευθερίας λες ακόμα, δυο μήνες, τρεις μήνες;» Τεράστιο χαμόγελο μικρού παιδιού, πρόσωπο μπογιατισμένο για καρναβάλια. Πίσω της, ένα τσούρμο τυμπανοπαίκτες, όλοι τους ντυμένοι αρκούδες, προχωρούν σε ρυθμικό βηματισμό. Παραπίσω, τρία τσιγγανάκια ξεκαρδισμένο στα γέλια.
Πηγαίνουν στον Ηλία, τον λεγόμενο Άνθρωπο, ένα «χειροποίητο» θέατρο-bar στην υποβαθμισμένη περιοχή του Μεταξουργείου. Το κέντρο της πόλης έχει πλήθος απ’ αυτές τις συλλογικές επινοήσεις, πυροτεχνήματα της τέχνης του δρόμου, μουσική, ρακί, ποίηση... μέλι, τζίντζερ, αλκοόλ, καπνό, όλα είναι φτιαγμένα στα περίχωρα, όλα τα μοιράζονται όλοι.
Η νεολαία της Αθήνας συσσωρεύει τα σεμινάρια για ν’ αποφύγει την κατάθλιψη. Μαθαίνουν γλώσσες, μουσική, φωτογραφία, δενδροφύτευση, χορό. Τα πιο όμορφα χαμόγελα, στο πιο γκρίζο μέλλον της Ευρώπης! Η αντίθεση σου φέρνει δάκρυα, όλη τη νύχτα, με τις ιστορίες αυτών των παιδιών, παγιδευμένων, σε μια πόλη απ’ όπου δεν μπορούν να δραπετεύσουν.
Η Μυρτώ έρχεται κοντά μου. Μου ψιθυρίζει στο αυτί το τραγούδι των Κυκλάδων. «Τα γλυκά σου ματιά λένε, να πεθάνω για να με κλαίνε». Το ξέρεις; Τραγούδια των νησιών λιτά κι’ ακέραια σαν στιλπνά απ’ το κύμα βότσαλα. Αθήνα πόλη πεσμένη… Αθήνα πόλη ελπίδας.
Με τις ασχολίες μου, βρίσκομαι τα πρωινά στην residential συνοικία της Αθήνας, το Κολωνάκι. Εκεί δεν μιλούν πια παρά μόνο για χρήμα. Οι μαγαζάτορες κλαίγονται, η υπεράσπιση της αστυνομίας είναι παντού, μυρίζει αισχροκέρδεια η μισάνθρωπη τιμιότητα. Διαβάζουν εφημερίδες, βρίζουν την πολιτική τάξη, κατηγορούν τους πολύ πλούσιους… περιμένουν την πτώχευση της χώρας. Περιμένουν τον γυρισμό των ιδιωτικών κεφαλαίων που έχουν φύγει στα ξένα. Εδώ μιλούν όπως πάντα δυνατά, εργάζονται, μολύνουν… αλλά κυρίως περιμένουν.
Οι φυλακές είναι γεμάτες. Συναντώ γνώριμους που έχουν αποφυλακιστεί για λίγες μέρες κι’ έρχονται για πρωινό στο Κολωνάκι πριν γυρίσουν στη «στενή». Οι αστεϊσμοί είναι πικρόχολοι. Σ’ αυτή τη μεριά της Αθήνας είναι της μόδας η ιδέα ότι υπάρχει πρόβλημα κατανόησης με τους Ευρωπαίους. Πρόβλημα που πρέπει να λυθεί άμεσα. Στις τηλεοράσεις, στα καφενεία, όλη τη διάρκεια τις ημέρας, εναλλάσσονται οι καμπύλες της αγοράς με τους αριθμούς και ξεδιπλώνονται εικόνες μηχανών που εκδίδουν χαρτονομίσματα, μηχανών που παράγουν κέρματα.
Το αδύνατο: το να ζει ο καθένας με σεβασμό για τα δέντρα, με τους άλλους, με τη θάλασσα, να προστατεύει αυτούς που αγαπά. Να θέλει να είναι διαφορετικός, αδύναμος, να σπουδάζει τον άνεμο. Να ποθεί δικαιοσύνη, ισότητα, να ποθεί να είναι Άνθρωπος, όχι πλούσιος, Άνθρωπος.
Την περασμένη βδομάδα, από το οικτρό θέατρο της Βουλής, η προσωρινή κυβέρνηση εξήγησε στους Έλληνες, για μια ακόμη φορά, πως είναι ο κόσμος. Με δύο λόγια, πρέπει να υπάρξει κερδοφορία κυρίως επειδή δεν υπάρχει καθόλου παραγωγή. Πρέπει ο αέρας, τα δελφίνια να γίνουν επικερδή, να μετατραπούν όλα σε Ευρώ... Το Ευρώ είναι το αίμα που τρέχει στα ποτάμια της Ευρώπης. Ο προσωρινός πρωθυπουργός εξήγησε ότι η πολιτική και η οικονομία είναι το ίδιο. Από δω και πέρα ο νόμος του Ευρωπαϊκού Οίκου είναι η πόση του αίματος.
Μου έρχεται στο νου ένα αγόρι που συνάντησα στις φασαρίες των διαδηλώσεων της άνοιξης. Κατέστρεφαν τα πάντα. Όταν έβρισκαν λεφτά τα έκαιγαν -«Αν μ’ έβλεπε η μάνα μου, αλίμονό μου», θυμάμαι να μου λέει, και τον κοίταζα βαθιά στα πρησμένα απ’ τα δακρυγόνα μάτια του…, τι είχε στο μυαλό του… κανένας θυμός. Κάτι άλλο.
Πίσω απ’ τους τοίχους, στις πλούσιες γειτονιές, ξετυλίγεται μια πραγματική ιστορία. Ένας γάμος του 90 που διαλύθηκε... Η Ελλάδα το ‘σκασε. Έριξε σε μια βαλίτσα τα στολίδια της κι έτρεξε να βρει καταφύγιο σε μια βίλα στο νησί. Ένας σύζυγος τρελαμένος απ’ τα χρέη, τις επιστολές, τις απειλές, τις δίκες. Τα παιδιά, δεν τους ενδιαφέρει πια καθόλου.
Η Αθήνα έχει καταρρεύσει. Είναι σαν μια εγκαταλειμμένη βάρκα από παλιοσίδερα. Σε λίγους μήνες θα σκεπαστεί με φλύκταινες που θα σκάνε κάτω απ’ τον ήλιο του καλοκαιριού. Πριν από τέσσερα χρόνια τα δέντρα στους υπέροχους λόφους της Αττικής λαμπάδιασαν. Ομαδική αυτοκτονία των δέντρων. Κακός οιωνός.
«Σε μια δημοκρατία κάθε καινούρια γενιά είναι ένας λαός». Η αρχή… Ο Αλέξης κάθεται σ’ ένα πεζοδρόμιο των Εξαρχείων με τους συμμαθητές του. Αγκαλιάζονται, γελούν. Δύο αστυνόμοι πλησιάζουν. Βρισιές εκτοξεύονται. Ο ένας βγάζει το όπλο του και πυροβολεί.
Το ξαναγράφω αυτό: Στις 9 το βράδυ, την 6 Δεκεμβρίου του 2008 σ’ ένα πεζοδρόμιο στα Εξάρχεια, οι θεοί αναποφάσιστοι, όπως στον Τρωικό Πόλεμο, αξίωσαν από τους ανθρώπους λάτρεις της εξουσίας να βιάσουν το πεπρωμένο εκτελώντας το ανεπανόρθωτο… τον θάνατο ενός παιδιού.
Οι κάτοικοι της γειτονιάς κόλλησαν στις γωνίες των σπιτιών, ακριβώς δίπλα στις μπλε πλάκες του δήμου, άλλες που ξαναβαπτίζουν την οδό. Με τ’ όνομα του Αλέξη. Ημερομηνίες, λεπτομέρειες πλάκες, ίδιες μ’ αυτές του δήμου. Όχι τόσο τέλεια κομμένες, αλλά όμοιες. Η οργή υποχώρησε δειλά στη μίμηση του γνώριμου, ήδη προσδίδοντας τους δεσμούς της με την τάξη… Πάνω σ’ αυτό το αίσθημα θα στηριχτούν οι επαγγελματίες του κράτους για να κηρύξουν αύριο εκλογές.
Ξέρεις, σκεπτόμουν κάτι. Στην πραγματικότητα δεν σκέπτομαι παρά αυτό. «Όταν ο λαός βασιλέψει στην ποίηση θα είναι κοντά στο να βασιλέψει και στην πολιτική». Πραγματικά έχω την εντύπωση ότι κάποιες φορές είμαστε πολύ κοντά.. Ότι από μια απίστευτη αλχημική συγκυρία, ένα δάκρυ θα μπορούσε να μεταμορφώσει τη θάλασσα ολόκληρη.
Γκρεγκ, θα ‘ρθεις μαζί μας; Είναι η Mυρτώ… τα παιδάκια γύρω με τραβάνε απ’ το σακάκι. Είναι μια μέρα αντιθέσεων… ευγενής, γαλάζια. Μια μέρα που αγνοεί την ομορφιά της. Μια Ελληνική μέρα.
Σε φιλώ, Γ.

Ο Gregos Theopsy είναι έλληνας καλλιτέχνης. Ζει ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα. Το κείμενό του δημοσιεύθηκε στα γαλλικά στο L’IMPOSSIBLE N.1. MARS, 2012.