Το άλλοθι της κρίσης...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή Φαίνεται ότι σ΄ αυτή τη χώρα χάσαμε κάθε έννοια αγωνιστικότητας, ίσως σαν ένα μέρος των αξιών που τις εγκαταλείψ...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

Φαίνεται ότι σ΄ αυτή τη χώρα χάσαμε κάθε έννοια αγωνιστικότητας, ίσως σαν ένα μέρος των αξιών που τις εγκαταλείψαμε, πριν ακόμα φτάσουμε στο στάδιο της λεγόμενης οικονομικής κρίσης. Γιατί η κρίση ήταν και παραμένει πρωτίστως αξιακή κι έπειτα οικονομική.
Τι έφταιξε; Τα εμφιαλωμένα μυαλά του οικονομικού συστήματος, τα λάιφ στάιλ πρότυπα, το εκπαιδευτικό σύστημα που λειτούργησε ως πειραματόζωο, η έλλειψη κάθε έννοιας συλλογικότητας, η μολυσμένη επεξεργασία των δελτίων ειδήσεων, η διαφθορά, το ρουσφετοβόλεμα; Ποιος φταίει όταν ένα κράτος γεμίζει με δυσαρεστημένους, ''ανάπηρους'' και μίζερους πολίτες;
Φτάνοντας στο τέλμα, ξαναψηφίσαμε τους ίδιους από φόβο, μη τυχόν κι αλλάξει κάτι στην ήδη στεγνή καθημερινότητα, μη μας βρουν χειρότερες συμφορές, απ΄ αυτές που ο Έλληνας έχει ζήσει στο πετσί του κατά το παρελθόν.
Η πλήρης εξαφάνιση του νοήματος από την πολιτική σκηνή είναι αναμενόμενη, όταν τα κόμματα παραμένουν εξουσιολάγνα, οι πολίτες της χώρας μετατρέπονται εύκολα κι εύλογα σε αριθμούς, αφού τα κουκιά δε βγαίνουν, ο μύθος της ανάπτυξης προωθεί τα φαρεωνικά έργα των πολυεθνικών λεηλατώντας το περιβάλλον, όταν οι ενεργοί πολίτες έχουν γίνει φοβικοί ιδιώτες.
Στο όνομα της κρίσης υπάρχει το άλλοθι' εκεί σκύβει μ' ευκολία το κεφάλι ο Έλληνας. Υπάρχει αυτή η εξήγηση, μια ικανή δικαιολογία που τον διευκολύνει στην δεκτική σιωπή, ώστε να μην αγωνιστεί, να δεχτεί, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, οτιδήποτε του ετοιμάζουν.
Η Ελλάδα είναι πια η μελαγχολία της. Είναι το αίσθημα της αγωνιστικότητας, που χάθηκε, έχοντας ν΄ αντιπαλέψει στο όνομα της οικονομικής κρίσης, ευκολίες χρόνων. Κι είναι πολύ δύσκολο να διεκδικήσουμε, τόσο μοναχικά, την απεμπολείσα ιδιότητα του πολίτη: την ιδιότητα να μην επικαλείσαι κανένα φόβο, καμία κρίση, αν θέλεις πραγματικά να διαφυλάξεις έστω κι ένα δικαίωμα, έστω μια σπιθαμή, στην ταλαίπωρη αυτή χώρα.